เล่าเรื่องเมื่อแรกรับสิริราชสมบัติ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2468

พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 7 ทรงพระปรีชาสามารถในวิชาความรู้หลายแขนง และทรงชำนาญการใช้ภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส ภาษาไทยเป็นอย่างดี ทั้งภาษาพูดและภาษาเขียน รัชกาลที่ 7 ทรงมีพระอัจฉริยภาพทางด้านดนตรี โปรดทั้งดนตรีสากลและดนตรีไทย ได้พระราชนิพนธ์เพลงไทยไว้เป็นมรดกของชาติ 3 เพลง คือ เพลงราตรีประดับดาวเถา เขมรละออองค์เถาและโหมโรงคลื่นกระทบฝั่ง รัชกาลที่ 7 ทรงมีความสามารถพิเศษในการถ่ายภาพยนตร์ ในวังศุโขทัย มีห้องล้างฟิล์ม อัดขยายและเก็บฟิล์มเวลาเสด็จประพาสในประเทศหรือต่างประเทศด้วยพระองค์เอง แม้ว่าพระองค์จะทรงเป็นพระราชโอรสองค์สุดท้ายในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5 กับสมเด็จพระศรีพัชรินทราบรมราชินีนาถ ต่อมาปรากฏว่าสมเด็จพระเชษฐาร่วมพระมารดาเดียวกันได้เสด็จทิวงคตตามๆกันไปจนหมดภายในช่วงระยะเวลา 6 ปี จึงทำให้ตำแหน่งองค์รัชทายาทต้องตกมาถึงพระองค์โดยมิได้ทรงคาดหมาย เมื่อวันที่ 11 พฤศจิกายน พุทธศักราช 2468 พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ สถาปนาให้ดำรงพระอิสริยยศเป็นสมเด็จพระเจ้าน้องยาเธอ เจ้าฟ้าประชาธิปกศักดิเดชน์ กรมหลวงสุโขทัยธรรมราชาได้เพียง 2 สัปดาห์ รัชกาลที่ 6 ก็ทรงพระประชวรและเสด็จสวรรคตในคืนวันที่ 25 พฤศจิกายน พุทธศักราช 2468 ในวันที่ 26 พฤศจิกายน พุทธศักราช 2468 ที่ประชุมเสนาบดีและพระบรมราชวงศ์ ได้อัญเชิญสมเด็จ พระเจ้าน้องยาเธอ เจ้าฟ้าประชาธิปกศักดิเดชน์ฯ กรมหลวงสุโขทัยธรรมราชาขึ้นครองราชย์ และทรงตั้งอภิรัฐ มนตรีประกอบด้วยพระบรมวงศานุวงศ์ 5 พระองค์ขึ้น ในวันเสาร์ที่ 28 พฤศจิกายน พุทธศักราช 2468 สมาชิก ประกอบด้วย 1.สมเด็จเจ้าฟ้าฯ กรมพระยาภาณุพันธุ์วงศ์วรเดช 2.สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าบริพัตรสุขุมพันธุ์ กรมพระนครสวรรค์วรพินิต 3. สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์ 4. สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ 5. พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระจันทบุรีนฤนาท โดยทรงพิจารณาจากประสบการณ์การทรงงานที่ผ่านมา ตั้งแต่รัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว อย่างไรก็ดี รัชกาลที่ 7 ทรงรับสั่งกับพระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจุลจักรพงษ์ พระราชนัดดาว่า

" ถึงแม้จะมีอภิรัฐสภาไว้ถวายความคิดเห็น และถวายคำแนะนำแล้วก็จริง แม้เมื่อจะทรงเห็นด้วยกับคำแนะนำแล้วก็ตาม แต่ในที่สุด พระเจ้าอยู่หัวสมบูรณาญาสิทธิราชย์ก็ต้องทรงรับผิดชอบแต่พระองค์เดียว อันย่อมเป็นพระราชภาระซึ่งหนักอย่างยิ่ง